روزنامه اعتماد نوشت: وقتی در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۲ حسن روحانی و سعید جلیلی به عنوان دو کاندیدای اصلی در عرصه رقابت‌ها حاضر شدند شاید کمتر کسی تصور می‌کرد بیش از یک دهه بعد تقابل دیدگاه‌های این دو چهره به نمایندگی از دو جریان سیاسی که صاحب مسوولیت در بخش‌های مختلف حاکمیت بوده و هستند تا دولت چهاردهم ادامه پیدا کند و کار به پیغام و پسخوان برای برگزاری یک مناظره برسد.
در شرایط فعلی وقتی برجام زیر سایه بدعهدی طرف غربی تمام شده این دو چهره قرار است با مناظره با هم چه چیزی را اثبات کنند؟! قرار است مسوولیت پایان برجام از زمین یکی به زمین دیگری بیفتد تا چه نتیجه‌ای حاصل شود؟
فضای روانی جامعه بی‌نیاز از مناظره
در شرایطی که فضای روانی ایرانیان این روزها متاثر از خبر فعال‌سازی مکانیسم ماشه ملتهب است طرح ایده قبول این درخواست یک سال بعد از پیشنهاد آن بیش از اینکه نشان از اراده سعید جلیلی برای شفاف‌سازی موضوعات باشد نشان از تمایل این جریان سیاسی به دامن زدن به تنش‌ها برای ادامه حیات دارد.
واقعیت امر این است که این سازوکار منجر به بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران شده و درحالی که بازار تحلیل‌های سیاسی داغ است و فضای روانی جامعه در انتظار روزهای مبهم آینده، تنها نیازی که در این شرایط از طرف جامعه مطرح نیست و نمی‌باشد مناظره دو دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی آن‌هم درباره سند توافقی است که از اساس دیگر موجودیت حقوقی ندارد.
در چنین شرایطی، یک کشمکش کلامی نیز میان دو چهره سیاسی شاید توجهات رسانه‌ای زیادی را به خود جلب کند اما آیا فضلیتی هر چند محدود و دور و دیر در آن وجود دارد؟
در شرایطی که همه می‌دانیم فعال شدن مکانیسم ماشه صرفا یک رخداد فنی در عرصه بین‌المللی نیست، بلکه اقدامی برای تحت تاثیر قرار دادن فضای روانی جامعه است، طرح این موضوع جز ایجاد تنش بیشتر چه دستاوردی دارد؟ آن‌هم در شرایطی که از نخستین ساعات رسمی شدن خبر بازگشت تحریم‌های سازمان ملل، شاخص‌های اقتصادی ایران واکنش‌های هیجانی نشان دادند حالا قرار است دو مسوول امنیتی و سیاسی پیشین در ساختارهای تصمیم‌ساز جمهوری اسلامی با نشستن رو به روی هم و خط و نشان کشیدن برای یکدیگر چه آورده‌ای برای جامعه داشته باشند؟
نظر شما